Ўсё, што было, і ўсё, што часам сьніцца,
Забуду ў лесе, дзе як той капёж,
Як споры дожджык, аблятае гліца,
І шум яе парывісты, як дождж.
Зноў бранзавеюць шышкі на ялінах,
Зноў восень на бярэзьніках ляжыць...
Сястра мая бяздольная, асіна,
Апошняю лістотай не дрыжы.
Лістоты мала, але трэба верыць
Ў жыцьцё, ў каханьне і ў вясны піры,
Пачуўшы нават мерны гук сякеры
У пасівелым восеньскім бары.
1969
|
|
